Modernistyczny dom powstały (wg Referatu Gabarytów) po 1937 r. Dość niski jak na ówczesne możliwości techniczne i standardy śródmiejskie. Właścicielami posesji wraz z nowowzniesioną kamienicą byli Symcha Blass i Icek Wegmaister. Wziąwszy pod uwagę czas powstania obiektu, można założyć z dużym prawdopodobieństwem, że to właśnie dla nich wystawiono ów dom. Już w XIX w. starano się budować do maksymalnej dozwolonej prawem wysokości – tym bardziej dziwią trzy niskie piętra w omawianym tu domu, jak i w trzech sąsiednich, powstałych w tym samym okresie. Wytłumaczeniem może być tu fakt obecności naprzeciwko szpitala dziecięcego i postępująca wszechregulacja w tworzeniu przestrzeni miejskiej. W tym przypadku w trosce o światło i świeże powietrze dla małych kuracjuszy z naprzeciwka mogło dojść do ograniczeń jeśli chodzi o wysokość pobliskich nowych budynków. Dodajmy też, że żaden z tych trzech obiektów nie stracił piętra w podczas wojny. Natomiast dwa z nich w tym ten, który jest tu opisywany (n-er 59), po tejże wojnie zyskał dodatkowe czwarte piętro, co prawda nieco cofnięte i ukryte w mansardzie, ale uzyskał. Obiekt ma też nietypowe rozplanowanie. Oprócz domu frontowego wzniesiono oficynę zachodnią i cześć oficyny poprzecznej – środkowej. Skąd wziął się taki akurat układ, możemy się łatwo zorientować dopasowując nową, istniejącą do dziś zabudowę mieszkalną posesji, do istniejącej wcześniej zabudowy przemysłowej. Nowy budynek wzniesiono tak, by nie naruszyć istniejących już obiektów, które w nieokreślonej bliżej przyszłości zapewne planowano rozebrać, jednak jeszcze nie w momencie wznoszenia nowej kamienicy. Fasadę obiektu zdobi szeroki trójosiowy wykusz ciągnący się przez wszystkie pietra. Klatkę schodową wyłożono szarym lastrico z czarnymi wstawkami, a w przypadku balustrady zastosowano murowany cokół do połowy wysokości, ponad którym pomiędzy prętami pionowymi rozpięto wstęgowo ułożone stalowe płaskowniki.
::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
