Kameralna trzypiętrowa kamienica powstała pomiędzy rokiem 1936 a 1938 r. być może dla Marii Rudakowskiej, która była w 1939 r. właścicielką tej nieruchomości. Niby sąsiedni dom pod numerem 17 stanowi osobną posiadłość znajdującą się na oddzielnej działce, jednak wydaje się, że wraz z opisywanym tu budynkiem pod numerem 15 stanowił zwartą jednorodną i symetryczną, wolnostojącą całość. Tu nawet nie można mówić o domach bliźniaczych. Obie kamienice uformowano tak, że wyglądają jak lustrzane odbicia – dwie symetryczne połowy jednej kamienicy. Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, że oba projekty powstały jednocześnie i wyszły spod ręki tego samego architekta, od razu i z założenia mając stanowić integralną podwójną całość. Mimo tak zintegrowanego wyglądu zewnętrznego oba domy maiły w 1939 r. osobnych właścicieli (co nie oznacza wcale, że nie zostały zamówione dla jednego inwestora). Inny natomiast los spotkał je podczas wojny. Budynek spod numeru 15-go choć znacznie uszkodzony zachował wszystkie ściany obwodowe i większość pięter, co można zaobserwować min. na klatce schodowej, gdzie na piętrze drugim urywa się oryginalna balustrada, a pojawia powojenna siermiężna, sztukówka rodem z PRL-u. Za sprawą wojennych zniszczeń i późniejszej adaptacji cały ten minikompleks dwóch obiektów stracił swą symetrię. Północna część kamienicy spod 17-tki była zniszczona do poziomu ziemi. Odbudowując ją dodano nieistniejące wcześniej balkony i przedłużono dom na północ o jedną oś co skutecznie jak wspomniano wyżej zburzyło wzajemną symetrią obu obiektów.
::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
