Kamienica ul. Paryska 37, Warszawa

Narożny dom o dwóch elewacjach odulicznych, o skromnej dekoracji, choć jednocześnie – na tle sąsiednich kamienic – wyróżniający się pewną dynamiką detalu. Na jednej z elewacji bocznych (od ul. Szczuczyńskiej) znajdują się balkony, na elewacji tylnej zaś zgeometryzowane wykusze (z trudnych do wyjaśnienia przyczyn tak dekoracyjny element jak trapezowe wykusze zaprojektowano tu właśnie od podwórza). Kamienicę wzniesiono dla K. Narbutowicza zapewne najdalej w 1938 r., bowiem pozwolenie na budowę wydano w czerwcu roku poprzedniego (1937 r.). Projektantem i kierownikiem budowy był J. Olczak. Dom przetrwał wojnę bez uszkodzeń i w dobrym stanie pozostaje do dziś – jako jedyny z całej pierzei tego fragmentu ulicy nie został obłożony styropianem (!). Warto wspomnieć o dwóch podziemnych garażach – był to element wówczas nowy, rzadko spotykany i luksusowy. Wjazd do garaży znajdował się od strony ul. Szczuczyńskiej. Obecnie garaże nie spełniają swych funkcji. Na ich dachu znajduje się taras. Na klatce schodowej zachowane są rozliczne oryginalne detale, m.in. posadzki lastrico bądź z heksagonalnych płytek ceramicznych (w suterenie), metalowa kuta pasowa balustrada z drewnianym pochwytem, stolarka drzwiowa z mosiężnymi klamkami i gałkami u drzwi, dzwonki do drzwi, tabliczki z numerkami na drzwiach mieszkań, ale do najciekawszych z pewnością należą dawna drewniana tablica na nazwiska lokatorów i drewniane skrzynki pocztowe.

::: Włączono do bazy w ramach projektu: ,,FOCUS na detal – społeczna dokumentacja detalu architektonicznego zabytków Warszawy i innych miast Mazowsza”, realizowanego w ramach wsparcia ze środków planu rozwojowego (Krajowego Planu Odbudowy / KPO).