Kamienica ul. Czeczota 17, Warszawa

Dom wzniesiony w latach 20. XX w. przy nowo wytyczonej uliczce, powstałej w dawnym pasie fortowym. Gdy po 1909 r. władze carskie wydały decyzję o kasacji Twierdzy Warszawa, zaczęto likwidować potencjał militarny zgromadzony wokół miasta. Dotyczyło to przede wszystkim wszelkiego rodzaju ruchomości, ale nie tylko. Działaniom tym bowiem zostały poddane także nieruchomości związane z funkcjami militarnymi, w tym forty, fosy, wały i dzieła fortowe. Jedno z takich właśnie dzieł ziemnych stało przy późniejszej ul. Odyńca, którą jeszcze w 1922 r. zwano ul. Fortową, a to oznacza że niewiele się tam do tego czasu, oprócz formalnej likwidacji twierdzy, zmieniło. Domy przy ul. Czeczota, powstały według kilku wzorów i mimo upływu około 100-u lat, a co za tym idzie, pojawieniu się szeregu nawarstwień architektonicznych, wyraźnie widać powtarzalność kształtu brył poszczególnych obiektów. A to z kolei może sugerować, iż wykonawcą była jedna z wielu spółdzielni budowlano-mieszkaniowych, działających wówczas na peryferiach Warszawy. Sam dom stanowi połówkę kameralnej kamieniczki-bliźniaka. Ma dwa piętra, otoczony jest ogrodem. Na części dachu zaprojektowano taras. Dom nie był poddawany przebudowom, jak większość z tej ulicy. Nie ucierpiał też w czasie wojny. Dzięki temu zachował pierwotną formę i sporo oryginalnego detalu (vide foto). Niestety brak, jak się wydaje, jakichkolwiek inwestycji wpłynął też znacząco na kondycję kamieniczki. A ta nie jest najlepsza – świadczą o tym chociażby stemple podpierające stropy na klatce chodowej. Charakterystyczny łukowaty przebieg ulicy nie pasujący kompletnie do otoczenia, wynika zapewne stąd, że inwestycję rozpoczęto jeszcze na starym podziale katastralnym, z czasów carskich, a ten odwzorowywał poszczególne obiekty pasa fortecznego. Przebieg tej uliczki jest wiec tożsamy z południową granicą dzieła fortowego, jego fosy lub granicy przedpola. Tak czy inaczej sam przebieg drogi, to jedyny ślad po dawnym umocnieniu.