Kamienica ul. Lwowska 11, Warszawa

Okazała dwupodwórzowa i pięciopiętrowa kamienica wzniesiona w 1911 r. dla hr. Tomasza Zamoyskiego podług projektu Ludwika Panczakiewicza (1873-1935). Elewację frontową obiektu skomponowano symetrycznie, nadając jej wystrój późnosecesyjny. Charakterystycznym elementem pozostają dwa półcylindryczne wykusze ciągnące się przez trzy kolejne piętra. Patrząc na fasadę z poziomu ulicy, nie widać niczego niepokojącego, sytuacja zmienia się natomiast, kiedy spojrzymy na dom z lotu ptaka. Gdyby nie nadbudówka ostatniego piętra, oparta na oryginalnym trójkątnym szczycie, to cały dach frontowego traktu byłby za pewne niższy o jedną kondygnację od traktu podwórzowego. W połączeniu z „urywającymi się” nagle i niczym niezwieńczonymi wykuszami pokazuje, że początkowo wygląd tej części obiektu był inny. W wyniku działań powstańczych (1944 r.) dach na całej swej powierzchni uległ uszkodzeniu. Szkody były zapewne różne w różnych częściach budynku, a największe, jak się okazuje, w odulicznym trakcie domu frontowego. Podczas powojennej odbudowy nie zdecydowano się na rekonstrukcje całego ostatniego piętra, zadowalając się odtworzeniem jedynie części środkowej, opartej o trójkątny szczyt. Przy okazji kładzenia nowego dachu usunięto zwieńczenia wykuszy, które miały także dwuspadowe daszki (?), naczółki (?), zwieńczenia (?) – dwuspadowe, a nie półkoliste, nawiązujące do zwieńczenia elewacji frontowej. Można mieć nadzieję, że w przypadku przyszłego remontu konserwatorskiego trakt oduliczny ostatniego piętra zostanie odtworzony. W przejeździe bramny zachowane są terakotowe płytki dwóch kolorów: szare i żółte. Na klatkach schodowych przetrwało wiele elementów pierwotnego wystroju – stolarka drzwiowa, balustrady, lastriko, płytki posadzkowe (firmy Dziewulski i Lange – na głównej klatce schodowej).

::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.