Kamienica ul. Zajęcza 7, Warszawa

Wczesnomodernistyczna kamienica czynszowa powstała w roku 1913 na zlecenie Teofila Rutkowskiego. Rozplanowano ją na rzucie litery „C”. Obiekt składał się z domu frontowego i dwóch krótkich oficyn bocznych, z których zachodnia nie została po wojnie odbudowana. Działka była na tyle płytka, że nie było miejsca na oficynę południową, dlatego podwórze od zawsze pozostawało w tym kierunku otwarte. Wojna obeszła się z tym obiektem podobnie, jak z domem sąsiednim (ul. Dobra 31), tzn. zniszczeniu uległ strych i ostanie piętro, tak że teraz dom obniżony jest o dwie kondygnacje. Solidna nowoczesna konstrukcja sprawiła, iż zniszczenia rzadko sięgały trzeciej od góry kondygnacji tj. nie dochodziły raczej do obecnego ostatniego piętra, co sprawdzono w trakcie badań terenowych w mieszkaniach, wyodrębniając znaczną ilość oryginalnego detalu jak np.: parkiety, stiuki sufitowe, czy piece. Oznacza to, że wnętrze jest w znacznym stopniu oryginalne, czego niestety nie można powiedzieć o fasadach i przejeździe bramnym, który całkowicie wyjałowiono. Fasada utraciła wszelki drobiazg detalowy w dużej mierze nawiązujący do neobaroku. Pozostawiono na szczęście balkony wraz z balustradami, nie ingerując też w ogólny relief elewacji odulicznej. Lizeny, pilastry, wykusze i inne większe elementy pozostały nienaruszone, co daje możliwość w przypadku przyszłej rekonstrukcji na przywrócenie historycznego wyglądu fasady. Uwagę zwraca też duża ilość zachowanych oryginalnych drzwi (i ich opraw) do lokali mieszkalnych.