Kamienica ul. Elektoralna 12 (pawilony przyuliczne), Warszawa

Pawilony przyuliczne będące integralną częścią zespołu szpitalnego pod wezwaniem Świętego Ducha. Cały kompleks wznoszono w latach 1859-1861 wg proj. Józefa Orłowskiego, od razu z przeznaczeniem na szpital. W chwili powstania był to bardzo nowoczesny obiekt, o jasnych, przestronnych salach i wygodnym układzie wnętrz. Miał centralne ogrzewanie, kanalizację, osobny oddział zakaźny i szereg innych, nieczęsto wówczas spotykanych udogodnień. Szpital składał się z szeregu niewysokich, luźno rozmieszczonych i dobrze ze sobą skomunikowanych pawilonów. Placówka rozwijała się pomyślnie. Przez lata umieszczano tu kolejne, specjalistyczne oddziały dla chorych, co wpływało na rangę i prestiż instytucji. Mimo że pełnił funkcje szpitalne i był podczas oblężenia Warszawy w 1939 r. oznaczony na dachu czerwonym krzyżem, został przez Niemców zbombardowany. Z ok. 700 przebywających tu rannych pod gruzami przepełnionego obiektu pogrzebanych zostało ponad 200 osób. Powstanie warszawskie dopełniło dzieła zniszczenia. Z korpusu głównego ocalały jedynie trzy ściany. Wschodni pawilon przyuliczny oraz półkolistą, przylegającą doń amfiladę Niemcy zniszczyli do fundamentów, tak jak większość oficyn. Po wojnie zdecydowano się na rekonstrukcję większości zabudowań, z wyłączeniem północnych pawilonów, w miejscu których znajduje się obecnie boisko szkolne. Projekt wskrzeszenia budynku szpitala opracował Tadeusz Kossak. Inwestycję zrealizowano w latach 1948-1953 z przeznaczeniem na Centralny Dom Kultury Warszawskiej Rady Związków Zawodowych. Obecnie mieści się tu Mazowiecki Instytut Kultury.