Kamienica ul. Mokotowska 7, Warszawa

Pierwotnie cały teren pomiędzy ulicami Mokotowską, Polną i Nowowiejską stanowił całość – nie był przecięty jak dziś arterią łączącą plac Konstytucji z Trasą Łazienkowską, czyli ulicą Waryńskiego. Działki budowlane, szczególnie w południowej części kwartału, były znacznie większe niż na północy tego obszaru, inne też spełniały funkcje, bo o ile od północy podział w zasadzie nie uległ zmianie i ten istniejący był sukcesywnie wykorzystywany pod zabudowę mieszkalną, o tyle na południu dużo większe pierwotnie działki z zakładami przemysłowymi z czasem dzielono na mniejsze parcele, na których stawiano kamienice czynszowe. Prezentowana tu kamienica została wzniesiona przez małżeństwo Kossowskich w latach 1901-1902. Przez wszystkie przedwojenne lata obiekt wielokrotnie zmieniał właścicieli, by w 1940 r. stać się własnością Marii Chojeckiej i Zofii Trojanowskiej. W rezultacie działań wojennych, w trakcie powstania warszawskiego, dom został poważnie uszkodzony. W 1948 r. doszło do umowy między obiema właścicielkami a państwowym przedsiębiorstwem pn. Centralne Biuro Obrotu Maszynami, w ramach którego panie przekazały przedsiębiorstwu kamienicę w zarząd i użytkowanie w zamian za przeprowadzenie przez Biuro remontu, a sobie zostawiały trzy mieszkania. Postanowienia umowy zrealizowano do 1949 r. – odbudowano front i oficyny, z usunięciem wystroju elewacji i nadbudowaniem piętra. Prawdopodobnie wtedy rozebrano boczną oficynę północną, której nie odtworzono (dziś po tej stronie altanka śmietnikowa). Dom frontowy uległ wtedy daleko idącym przekształceniom. Z pierwotnego wystroju do dziś przetrwały w nim m.in. wrota bramy, drzwi z przejazdu bramnego na główną klatkę schodową, posadzka przejazdu bramnego wyłożona typowymi ceramicznymi żółtymi płytkami dzielonymi na 9 małych kwadratów, a na głównej klatce schodowej m.in. marmurowe okładziny stopni schodów (przy czym schody na ostatnie, nadbudowane po wojnie piętro lastricowe), balustrada czy posadzki z ceramicznych płytek. Wystrój obu klatek schodowych w oficynach (betonowo-lastricowe schody, prętowe balustrady etc.) jest powojenny.

Historia obiektu na podst. m.in.: J. Zieliński, Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, t. 11, Warszawa 2005, s. 308-310.

::: Włączono do bazy w ramach projektu: ,,FOCUS na detal – społeczna dokumentacja detalu architektonicznego zabytków Warszawy i innych miast Mazowsza”, realizowanego w ramach wsparcia ze środków planu rozwojowego (Krajowego Planu Odbudowy / KPO).