Kamienica ul. Dąbrowskiego 38, Warszawa

Obiekt powstał z dużym prawdopodobieństwem w latach 20. XX w., a już na pewno przed rokiem 1935. Można tak założyć analizując wystój elewacji. Ta oduliczna wpisuje się w tzw. styl dworkowy preferujący historyzujące, nieco zgeometryzowane pod wpływem nurtu art. Deco, formy, nawiązujące z grubsza do naszych rodzimych wzorców. Stąd być może fasada tego konkretnie obiektu niewątpliwie kojarzy się z przerośniętym dworkiem szlacheckim. podobnie jest od strony podwórza, zamienionego obecnie na całkiem zaciszny, przyjemny ogród. Intymności sprzyja ślepa ściana pobliskiej oficyny. Takie rozwiązanie (obiekt sąsiada w ostrej granicy) zazwyczaj krytykowane, tu sprawdza się znakomicie. Elewacja od tej strony też pobrzmiewa historią, z tym tylko że przywodzi na myśl nie prowincjonalną siedzibę szlachecką, a raczej budowlę obronną (brak okien w przyziemiu, wysoki cokół, klatka ukryta w dobudówce stylizowanej na starą wieżę, itd.). Warto zauważyć iż od strony podwórza widać wyraźne związki z posesją sąsiednią, od wschodniej strony, pod n-erm 36. Takie same są, gzymsy, „wieże” klatek schodowych, czy trójdzielne okna; świadczy to znacząco o tym samym inwestorze, albo/i tym samym projektancie obu obiektów. Wewnątrz (na klatce) zachowało się sporo oryginalnych elementów wystroju, takich jak: schody z  balustradą, posadzki czy drzwi do lokali mieszkalnych. W przypadku wystroju wnętrz widzimy tu większy powiew nowoczesności i otwarcia na nowe style – przede wszystkim na modernizm, niż w przypadku elewacji.