Kamienica ul. Bartoszewicza 11, Warszawa

Luksusowa  modernistyczna kamienica powstała na krótko przed II wojną światową, gdy począwszy od roku 1937 zaczęto likwidować dawne zabudowania handlowe Sewerynowa i wyznaczano lokalne zaciszne uliczki, jak E. Konopczyńskiego czy al. Na skarpie (ob. Ul. J. Bartoszewicza). Obiekt jest sześcioosiowy i czteropiętrowy. Licowany piaskowcem, którego użyto też do wykończenia innych partii budynku (min. przejazd bramny zlokalizowany w zachodniej części obiektu). Fasadę ożywia szeroki na dwie osie wykusz. Elewacja tylna powtarza ten zabieg pod postacią ryzalitu, po bokach którego umieszczono balkony w modnym wówczas okrętowym stylu. Brak oficyn podwórzowych – co było wówczas pewnym trendem pozwalającym doświetlać wspólną przestrzeń podwórzową, a jednocześnie podnosić standard inwestycji, oferując jasne mieszkania nie tylko od strony ulicy. Kamienica mimo ogromnych zniszczeń w okolicy, z powstania (1944) wyszła niemalże nietknięta. Dach nie był uszkodzony, a co za tym idzie zachowała się ogromna ilość oryginalnego przedwojennego detalu z przestrzeni wspólnej takiej jak Hall (marmurowe okładziny ścian, lustra, drewniana galanteria etc.), klatka schodowa, czy wspomniany przejazd bramny. Na szczególną uwagę zasługują ślady po powstańczych walkach w postaci poharatanych odłamkami fragmentów balustrady, na górnych piętrach obiektu, czy odpryskach na płytkach podwórzowego cokołu w przyziemiu. Ogólnie obiekt jest czysty zadbany i utrzymany w dobrym stanie technicznym.