Kamienica ul. św. Teresy 2, Warszawa

Kamienica powstała przed 1930 r., wzniesiono ją w małym zaułku wytyczonym po 1927 r. na terenie sporej działki o dwóch frontach – od strony ulicy Koszykowej i od (ówcześnie) Alei Ujazdowskiej. W 1901 r. na działce tej rósł jeszcze sad. Po rozparcelowaniu całości w połowie lat 20. XX w. wzniesiono tu kompleks trzech spójnych architektonicznie budynków: największy od strony Alei Ujazdowskiej i dwa mniejsze od ulicy Koszykowej, stanowiące swoistą ,,oprawę” architektoniczną dla wjazdu na dziedziniec, na którym stanął opisywany tu budynek. Wygląda on jednak na inwestycję dodatkową, nieujętą w pierwotnych planach. Nienaturalnie dogęszcza on i tak niezbyt duży dziedziniec, wpisując się tym samym w niechlubne już podówczas tradycje ciemnych podwórek sprzed I wojny. Architekturą i detalem obiekt nawiązuje raczej do architektury sprzed 1914 r. Mimo to jest interesujący w swej zwartej, choć dynamicznie/kaskadowo ukształtowanej bryle. Pierwsi lokatorzy kamienicy zaczęli się wprowadzać w 1930 r. Wojnę obiekt przetrwał bez uszkodzeń, co było wynikiem położenia w niemieckiej dzielnicy zamkniętej. Po wojnie w okolicznych domach byli kwaterowani komuniści pracujący głównie w organach terroru. W zlokalizowanej na podwórzu dawnej katowni komunistycznej, gdzie przesłuchiwano, torturowano i mordowano jeszcze w latach 50. XX w., jest dziś izba pamięci. Do końca lat 90. XX w. od strony ulicy Koszykowej stała pilnowana przez uzbrojonych wartowników brama (później rozebrana).

::: Włączono do bazy w ramach projektu „Akademia Opiekunów Dziedzictwa V”, realizowanego w 2024 r. z udziałem wolontariuszy, dofinansowanego ze środków Narodowego Instytutu Dziedzictwa – w ramach programu „Wspólnie dla dziedzictwa”.