Wczesno modernistyczny ten obiekt powstał w 1911 r. wg projektu tandemu Henryka Stifelmana (1870-1938) i Stanisława Weissa (1871-1917), dla spadkobierców (sukcesorów) barona Stanisława (Stefana?) Lessera. W przededniu II wojny światowej właścicielem nieruchomości była Cecylia Bassis. Reprezentacyjny dom o dwóch podwórzach, w tym drugie półotwarte, z racji swej nowoczesnej konstrukcji, ogniotrwałych stropów etc. Przetrwał wojnę w nienajgorszym stanie. Pięciopiętrowy dom rontowy zdobią dwa oryginalnie uformowane pięciopiętrowe wykusze spięte ponad ostatnią kondygnacją łukiem, ponad którym było pierwotnie jeszcze jedno piętro schowane w mansardzie za trójkątnym naczółkiem. Naczółek w czasie wojny uległ zniszczeniu i nie został odtworzony przy, odbudowie szóstej kondygnacji. Jego brak wymusił inny układ dachu, który przez to na całej szerokości fasady jest obustronnie skośny, co z kolei skutkuje tym, iż ostatnia kondygnacja z poziomu ulicy jest w zasadzie niewidoczna. Wspomniane pięciopiętrowe wykusze są o tyle charakterystyczne, że zaprojektowano na ich powierzchni mniejsze tym razem tylko trzypiętrowe… wykusze o cylindrycznym zarysie. W pseudo lizenie pomiędzy wykuszami, w aediculi zachowało się putto stojące na kolumnie, a opatulone w girlandę stylizowaną swym ułożeniem na feston. Tak modną wówczas asymetrię zastosowano w przyziemiu. Przejazd bramny nie został usytułowany pośrodku – umieszczono go poniżej wschodniego wykusza. W przejeździe bramnym zachowały się na ścianach bardzo atrakcyjne zielone płytki, min. z motywem sunącego po falach żaglowca. Oprawę ceramiczną kamienicy zapewniła firma M. I. Belkes (vel. Belker) mająca swój skład pieców, kafli i obić papierowych na ul. Elektoralna 5/7 odnotowany w latach 1906-1940. Oprawa przejazdu bramnego odulicznego jest zielona, a przełazu klatkowego na drugie półpodwórze – granatowa. Oprócz tego na klatkach i w przestrzeni podwórzowej pozostało dużo oryginalnego detalu.
::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
