Kamienica ul. Podchorążych 69a, Warszawa

Budynek w typie kilkurodzinnej (obecnie) kameralnej willi, powstały jako połowa bliźniaka po 1930 r., a najpóźniej ok. roku 1934, od którego, aż do wybuchu II wojny światowej (co najmniej) pozostawał w rękach rodziny Zborskich, a konkretnie Wacława Zborskiego wiceprezesa rady nadzorczej lubelskiej fabryki Portland-cementu „Firley” (na dowód koneksji, w galerii zdjęcie firmowej płyty chodnikowej odnalezionej w ogródku). Obiekt piętrowy posadowiony na wysokich, użytkowych suterenach. Z tyłu zachował pierwotny zasięg ogrodu – w przeciwieństwie do sąsiedniego bliźniaka, gdzie ogród przeznaczono pod współczesną zabudowę. Od strony ulicy zadaszony, narożny taras, przylega do ryzalitu klatki schodowej. Z tyłu, fasadę ożywia tak popularny w dwudziestoleciu międzywojennym ryzalit na planie trapezu. Dom zachował mnóstwo oryginalnych szczegółów. Zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz. W kilku miejscach, na oryginalnym tynku, widać ślady postrzelin. W środku możemy podziwiać drewnianą klatkę schodową z inkrustowanymi drzwiami, czy posadzkę z „irysków” i dwukolorowych małych heksagonów. Ciekawie wyglądają też drzwi o fazowanych szybkach, a w suterenie kuchnia zbiorcza (?) o wyposażeniu z epoki, min.: szafki, armatura wodociągowa (zlew). Oryginalna jest też, stolarka i ślusarka okienna, klepka w jodełkę, drzwi z inkrustowanego drewna i takie same panele na ścienne. Warto też wspomnieć o zachowanym mechanizmie do podnoszenia markiz, czy o kuchni węglowej firmy „Fink & Wille” mieszczącej się  ul. Elektoralnej 23. Generalnie, poprzez brak większych remontów, w domu zachowało się bardzo dużo autentycznych detali, czemu dodatkowo sprzyja fakt, że obiekt podczas wojny nie był uszkodzony.

::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.