Modernistyczna trzypiętrowa kamienica z końca lat 30. XX w., postała w czasie formowania się pierzeiowej zabudowy ulicy, pod koniec dwudziestolecia międzywojennego. Dom wzniesiono dla Konrada Wereszczyńskiego pełniącego do połowy 1946 r. funkcję Głównego inspektora kontroli Przemysłu Cukrowniczego w Polsce. Odwołanie go z niniejszego stanowiska zaraz po wojnie może świadczyć o przedwojennych jego związkach z tą branżą. Projekt budynku złożono 18-IX-1937 r. Już po dwóch miesiącach podpisem architekta Kazimierza Mieszkisa (1882-1963) został on z dniem 21-XI-1937 r. zatwierdzony do realizacji, a dopuszczono go do tejże z dniem 13-XII-1937 r. decyzją Wydziału Nadzoru Budownictwa. Kamienica była zatem wznoszona najpewniej na przełomie lat 1938-39. Autorem projektu był Witold Matuszewski (1879-1950). Kamienica od strony ulicy, jako główny akcent miała elewacji przewidziane trójczłonowe balkony na każdym z pięter, ciągnące się na przestrzeni trzech środkowych osi. Tył był ozdobiony dwoma trapezowymi wykuszami, będącymi raczej elementem na tyle atrakcyjnym, że przypisanym raczej do fasad niż elewacji podwórkowych. Pierwotnie wykusze miały mieć dodatkowo wychodzące poza ich obręb balkony. Pomysłu tego jednak nie zrealizowano w wyniku kłopotów techniczno-projektowych co zostało zweryfikowane przez sprawdzającego plany inż. Kazimierza kamińskiego. W czasie wojny obiekt poniósł niewielki straty – uszkodzeniu uległ dach. Odbudowano go po wojnie już bo odebraniu kamienicy prawowitemu właścicielowi przez komunistyczne władze, a więc z środków państwowych. Rodzina właściciela mieszkała dalej po wojnie w jednym z mieszkań własnego niegdyś domu. Na przełomie lat 80. i 90. XX w. kamienicę nadbudowano, od strony ulicy o dyskretne mansardy, a od strony podwórza o pełne piętro. Wtedy też na szczytach wykuszy urządzono dwa trapezowe balkony. Budynek jest obecnie prawnie chroniony – wpisany do ewidencji zabytków pod n-erem: PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_14_BK.39983.
::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
