Kamienica ul. Dąbrowskiego 44, Warszawa

Dwupiętrowa funkcjonalistyczna kamienica wzniesiona po 1935, najprawdopodobniej tuż przed samą wojną. Budynek sprawia na pierwszy rzut oka wrażenie, bardziej kameralnego, niż to ma miejsce w rzeczywistości. Funkcje parteru przejęły tu bowiem całkiem niemałe sutereny, a schowane i nieco cofnięte ostatnie piętro ulokowano pod rozbudowanymi, zajmującymi znaczną powierzchnię dachu facjatami. Sutereny w tak nowoczesnym obiekcie w niczym nie przypominają zagrzybionych i zawilgoconych nor rodem z XIX-wiecznego śródmieścia, dlatego spokojnie mogą pełnić funkcje pełno użytkowej pierwszej kondygnacji. Widać więc, że obiekt niby teoretycznie dwupiętrowy ma w kubaturowe możliwości domu czteropiętrowego. Zakomponowana symetrycznie, czteroosiowa fasada, została ozdobiona balkonami w skrajnych osiach i mocnym akcentem w postaci czterodzielnego okulusa nad wejściem do klatki schodowej. Elewacja tylna,  zasadniczo gładka, została jedynie przełamana w połowie, cofniętą nieco w stronę ulicy jej wschodnią częścią – w stosunku do zachodniej nieco wysunięte na północ. Ponad oknami ostatniego pietra są płycinowe wnęki jako żywo przypominające ślepe zamurowane kiedyś otwory okienne. Szkopuł w tym, że facjaty zarówno od podwórza, jak i od strony ulicy istniały już w 1945 r. Jeśli więc pierwotnie na ostatniej kondygnacji (lub tylko w jej podwórzowym trakcie) miał być strych, to zlikwidowano go najprawdopodobniej w ostatniej chwili, zapewne na etapie budowy obiektu, wprowadzając na bieżąco zmiany w projekcie. Wydaje się bowiem mało prawdopodobne, aby kilkuletni zaledwie, nie zniszczony w czasie wojny dach, w tak ciężkich, zaraz powojennych czasach zrywano tylko po to, by dodać niewysokie poddasze. Wydaje się, że w tym przypadku koszty byłyby zbyt wysokie do potencjalnych korzyści. Na klatce zachowały się oryginalne detale, takie jak schody wraz z oprawą (balustrada, poręcz itd.), a także wzorzyste zgeometryzowane posadzki z płytek.