Pierwotnie cały teren pomiędzy ulicami Mokotowską, Polną i Nowowiejską stanowił całość – nie był przecięty jak dziś arterią łączącą plac Konstytucji z Trasą Łazienkowską, czyli ulicą Waryńskiego. Działki budowlane, szczególnie w południowej części kwartału, były znacznie większe niż na północy tego obszaru, inne też spełniały funkcje, bo o ile od północy podział w zasadzie nie uległ zmianie i ten istniejący był sukcesywnie wykorzystywany pod zabudowę mieszkalną, o tyle na południu dużo większe pierwotnie działki z zakładami przemysłowymi z czasem dzielono na mniejsze parcele, na których stawiano kamienice czynszowe. Prezentowana tu kamienica została wzniesiona w latach 1898-1899 dla tandemu wspólników: Henryka Kocha i Henryka Stypułkowskiego. Ten ostatni jeszcze w czasie budowania czynszówki wykupił udziały wspólnika. Wkrótce po ukończeniu budowy (1903 r.) gmach odziedziczyły jego córki: Wanda Dzierzgowska i Anna Sendziuk, które niebawem dom odsprzedały. Później obiekt dość często zmieniał właścicieli. W 1929 r. trafił w ręce Józefa i Wacławy Andziaków. Nowi właściciele nadbudowali czwarte piętro obejmujące tylko tylny trakt oraz zmodernizowali budynek, ale uczynili to tylko powierzchownie. Skutkowało to odarciem go z eklektycznej, nieznanej dziś z żadnej fotografii dekoracji i zastąpieniu jej nowoczesnym, szlachetnym tynkiem, bardziej pasującym do budynku modernistycznego. Powstała dziwna hybryda o pseudonowoczesnej elewacji frontowej i wnętrzu z zachowanym wystrojem pierwotnym. O ile część północna budynku jest dość typowa – jest to dom frontowy z przejazdem bramnym, w którym oficyna północna i oficyna zachodnia tworzą półotwarte podwórko – to część południowa składa się tylko z domu frontowego, a to ze względu na zwężającą się ku południu działkę. W części tej znajduje się piesza sień, przez którą można wyjść na podwórze. Cały dom frontowy pozostający pod tym samym numerem jest zatem złożony niejako z dwóch odrębnych, niezależnych całości. Część północna ma klatkę schodową główną wykończoną w materiałach o wyższym standardzie niż klatka południowa, dobrane są inne detale, jak balustrady czy stopnie schodów (w południowej części frontowej stopnie schodów są drewniane). W planie hipotecznym obie części domu stoją po dziś dzień na jednej działce. Być może inwestorzy (pierwsi właściciele) zakładali, że budują dwa różne obiekty, które potem staną się odrębnymi bytami. W trakcie ewentualnego generalnego remontu warto byłoby obejrzeć układ cegieł, który mógłby – być może – wnieść więcej światła w przedmiotowym temacie. Dom przetrwał II wojnę bez większego uszczerbku. Niewielkie uszkodzenia dachu oficyn zachodniej i południowej części domu frontowego latem 1945 r. były już zabezpieczone. Między 2005 a 2008 r. przeprowadzono remont dachu z częściową adaptacją na cele mieszkalne. W 2020 r. na osi okien klatki reprezentacyjnej północnego segmentu domu frontowego zainstalowano windę (od podwórza), a 2022 r. niezaadaptowany dotąd trakt podwórzowy strychu nadbudowano o jedno piętro, niewidoczne od strony ulicy.
Historia obiektu na podst. m.in.: J. Zieliński, Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, t. 11, Warszawa 2005, s. 303-308.
::: Włączono do bazy w ramach projektu: ,,FOCUS na detal – społeczna dokumentacja detalu architektonicznego zabytków Warszawy i innych miast Mazowsza”, realizowanego w ramach wsparcia ze środków planu rozwojowego (Krajowego Planu Odbudowy / KPO).
