Kamienica ul. Krakowskie Przedmieście 85, Warszawa

Miejsce o udokumentowanej zabudowie od XVII w. Najprawdopodobniej już ok. 1670 r. znajdował się od strony Krakowskiego Przedmieścia parterowy dom murowany, należący do niejakiego Wołyńskiego. Z czasem nieco powiększony, ok. 1700 r. był już własnością złotnika Miklasza. Ok. 1730 r. obiekt został gruntownie przebudowany i podwyższony o jedną kondygnację. Po 20 latach kamieniczka otrzymała kolejne piętro (właściciel – niejaki Dupont), a po następnych niespełna dwóch dekadach 100-letni wówczas obiekt został rozebrany pod budowę nowej kamieniczki, którą w niezmienionym kształcie i w oryginalnym kostiumie architektonicznym można było oglądać do 1944 r. Ok. 1750 r. zrealizowano kamienicę od strony ul. Senatorskiej (ob. nr 5). Pomiędzy obydwoma domami wzdłuż południowego skraju parceli zrealizowano łącznik w postaci oficyny podwórzowej. W takim stanie cały kompleks przetrwał do 1944 r. Przy odbudowie obiekty mogłyby zostać odbudowane z zachowaniem dużych partii oryginalnych murów, gdyby nie budowa tunelu trasy W-Z, którą postanowiono prowadzić metodą odkrywkową. Z tego powodu wszystkie obiekty na posesji zostały wraz z piwnicami rozebrane w 1948 r., a po ukończeniu tunelu odtworzone ponad nim jako atrapy starych budynków (z dość dokładnie odtworzonymi elewacjami frontowymi). Prace prowadzono pod nadzorem arch. Zygmunta Stępińskiego.