Budynek powstał przed 1762 r. Wielokrotnie przebudowywany, nigdy nie uzyskał bogatego detalu. Przez wiele lat obszaru Starego Miasta nie postrzegano w kategorii dobra narodowego. Omawiany w tym miejscu obiekt, jak i cała okolica, należały do zaniedbanych; od połowy XIX w. jawił się warszawiakom, jako rodzaj slumsów w środku miasta. Dopiero koniec XIX w., a przede wszystkim początek XX w. przyniosły zainteresowanie przeszłością i dawną architekturą tej części Warszawy. W czasie powstania warszawskiego obiekt uległ częściowo zburzeniu, a częściowo spaleniu. Mimo tego większa część murów obwodowych i ścian nośnych przetrwała zagładę. Pozostawione samym sobie ocalałe relikty trwały niezabezpieczone przez dalszych kilkanaście lat, w efekcie czego ok. 1960 r. nadawały się już tylko do rozbiórki, co też uczyniono. Następnie przystąpiono do odbudowy obiektu. Z oryginalnej tkanki pozostały najprawdopodobniej jedynie piwnice i być może niektóre partie murów przyziemia. Obecnie jest to dom wolnostojący z bocznymi elewacjami, których pierwotnie nie miał – współtworzył pierzeję ulicy, stojąc pomiędzy przylegającymi do siebie kamienicami.