Kamienica ul. Wilcza 7, Warszawa

W 1864 r. posesję zakupiła Franciszka Robaczewska – założycielka zakładu opiekuńczego dla kobiet „Przytulisko”. Przed 1866 r. wzniesiono murowaną oficynę mieszczącą kuchnię i refektarz, na parterze sypialnie, a na piętrze pracownie pracy kobiet, wybudowano także drewnianą kaplicę (w 1864 r.). W 1870 r. na miejscu drewnianej powstaje murowana kaplica pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy, konsekrowana w grudniu 1870 r. Po 1875 r. ukończono budowę kamienicy frontowej – zapewne jednopiętrowej i pierwotnie siedmioosiowej. Od 1882 r. przy „Przytulisku” działa ukryty zakon, od 1909 r. funkcjonujący jako Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących. „Oficyna” została nadbudowana o dwa piętra w l. 1911-1913 (dobudowano także wschodnie przęsło z bramą), do dziewięciu osi budynek rozbudowano także frontowy i również podwyższono go o dwa piętra. Po rozebraniu dotychczasowej kaplicy w latach 1912-1915 wzniesiono nową kaplicę projektu Konstantego Jakimowicza (1913-1914), konsekrowaną w 1915 r. W 1944 w wyniku bombardowań doszło do uszkodzeń kaplicy. [opis na podst. ustaleń Ryszarda Mączewskiego / Fundacja „Warszawa1939.pl”, por. https://www.warszawa1939.pl/obiekt/wilcza-7, gdzie m.in. podano bibliografię]