Okazała, wczesnomodernistyczna kamienica narożna, powstała jako jedna z ostatnich inwestycji na rozparcelowanych przed I wojną światową terenach po ogrodach Piotra Hosera. Autorem projektu był Edward Eber (1880-1953), twórca wielu stołecznych kamienic tamtego okresu. Budynek powstał w 1912 r. dla tzw. spekulantów budowlanych: Szai Seydenbeuthla i Adama Silberlasta, zajmujących się zawodowo wznoszeniem i odsprzedawaniem dalej z odpowiednim zyskiem nowych, niezasiedlonych jeszcze budynków. Obiekt uzyskał dwa skrzydła oduliczne i dwie oficyny. Wszystko razem tworzyło układ podwórzowy zamknięty. Elewacje zdobił kostium architektoniczny neoklasycystyczny, z dużą domieszką elementów późnosecesyjnych. Ciekawie rozwiązano kwestię komunikacji. Na podwórze wiodła od ulicy Nowogrodzkiej główna brama, za którą znajdował się rodzaj sieni z przewężeniem i okazałymi schodami wiodącymi na wysoki, posadowiony na suterenach parter. W przejeździe bramnym od strony ulicy ulokowano pierwszy z trzech w tej kamienicy zdrojów z rzygaczem o formie lwiej głowy. Drugi zdrój umiejscowiono w ścianie oficyny północnej. Wykonany jest z ceramicznych płytek. Trzeci zdrój wzbogacono o wizerunek utopca, któremu zza pleców tegoż przygląda się żaba. Podczas II wojny światowej budynek doznał uszkodzeń dachu, co zaskutkowało po wojnie przebudową tej partii obiektu – zlikwidowano narożną facjatę, a okna mansard ciągnących się wzdłuż odulicznych skrzydeł odtworzono w innej liczbie. Otrzymały one też odmienną od pierwotnej formę i oprawę. Na klatce oficyny północnej w kilku miejscach na stalowej konstrukcji schodów zachowały się wojenne postrzeliny.
::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
