Okazały, wielkomiejski gmach powstał przy ulicy zwanej jeszcze wówczas Nowosienną. Dom wzniesiono w 1911 r. dla Natana Morgensterna przez tandem współpracujących ze sobą architektów: Jana Napoleona Czerwińskiego (1870-1940) i Wacława Heppena (1866-1939). Wczesnomodernistyczny, siedmiopiętrowy gmach w stylistyce wystroju nawiązywał do neobaroku, ze sporą domieszką elementów późnosecesyjnych. Powstał na terenie uwolnionym po przeniesionym na ówczesne przedmieścia Szpitalu im. Dzieciątka Jezus. Wielki ten obszar, obejmujący głównie tereny pomiędzy placem Wareckim (ob. Powstańców Warszawy) a ulicą Marszałkowską, bardzo intensywnie się wówczas zabudowujący nowoczesnymi wielopiętrowymi gmachami, zwykło się nazywać warszawskim City. Opisywana tu kamienica idealnie wpisywała się w stylistykę nowo powstającej dzielnicy. Wojna obeszła się dość brutalnie z istniejącą tu zabudową, wiele obiektów dziś już nie istnieje. Dom przy ul. Sienkiewicza 4 miał sporo szczęścia – drugowojenne uszkodzenia, choć niemałe, dotyczyły głównie górnych partii budynku, jednak czasami sięgały nawet trzeciej kondygnacji, licząc od dachu obiektu. W wyniku tego obecnie całość niższa jest o dwie kondygnacje; w miejscu dawnego szóstego piętra istnieje obecnie niski strych, nakryty dość płaskim dachem. Dom, stojący nieco na uboczu, przez długie lata miał obdartą z tynku elewację frontową. Tynki, a co za tym idzie i większość detalu, usunięto z dużym prawdopodobieństwem w latach 60. XX w., kiedy przez Warszawę przewinęła się fala takichże działań, inspirowanych przez ówczesne władze. Postępowanie to motywowano bezpieczeństwem przechodniów, de facto był to jedynie pretekst do dewastacji nielubianych przez ówczesne elementy rządzące pozostałości przedwojennej stolicy. Kamienica została wykupiona przez jej dawnych właścicieli, którzy uprzednio w tym właśnie celu założyli stowarzyszenie. Warta podkreślenia jest dbałość stowarzyszenia o dom w kontekście jego historii: kiedy w 2018 r. kładziono tynk na obdarte od lat elewacje, zachowano najmniejsze nawet fragmenty pierwotnych zdobień, mogące przydać się na późniejszym etapie rekonstrukcji fasady. Plan takiej rekonstrukcji opracowano jeszcze w 1997 r. W 2020 r. na podstawie dwóch zachowanych balustrad balkonów frontowych kolejne dwie zrekonstruowano.
::: Sfinansowano ze środków Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
