Pałac wzniesiony ok. 1780 r. dla chorążego zakroczymskiego Pawła Sierakowskiego, ulokowany na dość płytkiej (co skutkowało brakiem ogrodu), ale długiej – wzdłuż ul. Konwiktorskiej – działce. Zabudowania gospodarcze budowano na wydzielonym specjalnie w tym celu dziedzińcu, po zachodniej stronie posesji. Z nastaniem Królestwa Kongresowego zdecydowano się pomieścić tu koszary. W tym celu całość została zakupiona przez Rządową Komisję Wojny. Wówczas to nastąpiła dość rozległa przebudowa, wg proj. Jakuba Kubickiego, dostosowująca obiekt do nowych funkcji. Od tamtej pory aż do II wojny światowej stacjonowało tu wojsko, najpierw rosyjskie, potem polskie, z przerwą na lata, kiedy to pomieszczono tu – w 1852 r. – szpital Świętego Ducha, po dziewięciu latach wyprowadzony do nowo powstałego gmachu przy ul. Elektoralnej 12 (por. wpis: „Kamienica, ul. Elektoralna 12 [pawilony przyuliczne], Warszawa). W wyniku działań II wojny światowej zabudowania przy Konwiktorskiej zostały niemal doszczętnie zniszczone. Ocalały jedynie zachodnie, niewielkie fragmenty korpusu głównego oraz znaczna część murów zachodniego skrzydła pałacu. Ze skrzydła wschodniego przetrwała północna ściana przyuliczna. Być może ocalałe relikty zachodniej części gmachu tkwią do dziś w zrekonstruowanym w latach 1951-1954 pod kierunkiem Barbary Andrzejewskiej obiekcie. Co interesujące, do rekonstrukcji wykorzystano odrysy z oryginalnych planów Kubickiego.
Piękny