Nietypowy obiekt zajmujący zachodnią cześć działki składa się z budynku frontowego i oficyny podwórzowej zachodniej. Kamienica jest niejednoznaczna w swej formie i rozplanowaniu. Wynika to z tego, iż pierwotnie powstawała jako budynek przemysłowy – stąd min. szerokie jak na ówczesne standardy okna, mające pierwotnie doświetlać sale produkcyjne. Być może i z tego powodu klatka schodowa ma nienaturalnie szeroki bieg schodów i powierzchnię spoczników. Obecna parcela została wydzielona z większej całości w 1923 r. dla Piotra Matuszewskiego, który w latach 1924-29 wznosił tu sukcesywnie kolejne budynki zakładu – ostatecznie przekształconego na dom dochodowy. Na taką decyzję mogło wpłynąć bezpośrednie sąsiedztwo w postaci szeregu czynszówek gabarytowo zbliżonych do fabryczki, którą w latach 1933-35 przekształcono w dom mieszkalny, rok później zakupiony do spółki przez Marię Reinhardową i małżeństwo państwa Pazików. Być może specjalnie pod nich poprzedni właściciel poczynił tę adaptację, związaną ze zmianą funkcji obiektu i nadbudową o kolejną, trzecią kondygnację, znacznie jednak niższą niż pozostałe. Podczas wojny obiekt nie był uszkodzony. W 2010 r. na budynku głównym wymieniono pokrycie dachu. Obecnie (2024) po zmianie właściciela ważą się dalsze losy budynku, który nie dość, że jest jednym ze starszych w tej części ulicy, to jeszcze nie eksploatuje całych możliwości działki – do dziś zabudowana jest tylko zachodnia cześć palcu.
::: Włączono do bazy w ramach projektu: „Studeo et Conservo 2024” – (XIX edycja), dofinansowanego przez Miasto Stołeczne Warszawa.